της Μαριλένας Παππά Στο νησί του μικρού επιστήμονα, δεν πλησίαζε ποτέ κανείς. Οι παλίρροιες επέστρεφαν πίσω στο νερό. Ένα αόρατο τοίχος έμοιαζε να χωρίζει αυτό το κομμάτι γης από τον υπόλοιπο κόσμο. Κοπάδια από ψάρια έκαναν κύκλους, αμοιβάδες-μικρά φώτα μαζεύονταν
της Μαριλένας Παππά Εικόνες ασπρόμαυρες και έγχρωμες που σχηματίζονται από γράμματα και γράμματα που σχηματίζουν λέξεις. Τις λέξεις του Γιώργου Χειμωνά, που σχεδόν μοιάζουν να οριοθετούν το πρώτο εικαστικό έργο τέχνης φτιαγμένο αποκλειστικά από προτάσεις. Ένα εικαστικό παραλήρημα, ενός διαυγούς
της Μαριλένας Παππά Μύρισε Σεπτέμβρης στις γειτονιές της Αθήνας. Τα αυγουστιάτικα φεγγάρια αποχαιρετούν τον ουρανό. Ο Σεπτέμβρης πάντα με μελαγχολεί. Άνθρωποι μπαίνουν στο γραφείο, λένε μία βαριά καλημέρα με το μυαλό σε κάποια παραλία της χώρας. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος
της Μαριλένας Παππά Η εξίσωση της φιλίας των παιδικών μου χρόνων : Μ + Σ + Θ = B. F. F. E. ! Όσο είμαστε στο δημοτικό κύριο μέλημά μας είναι να μάθουμε να ορίζουμε τον κόσμο. Μία βόλτα στο
Της Μαριλένας Παππά Υπάρχει μία λέξη στα Πορτογαλικά, που θαυμάζω πολύ. Saudade. Αυτός ο ήχος περιγράφει ένα συναίσθημα, κάτι ανάμεσα στη νοσταλγία για το παρελθόν, στη μελαγχολία του παρόντος και στην επιθυμία για ένα… μέλλον. Σε καμία άλλη γλώσσα δεν
της Μαριλένας Παππά Αυτή κι αν ήταν βόλτα. Με πήρε μαζί του, στην Ανατολική Γερμανία, στη Βλαχία, στο Πουθενά και πάλι πίσω. Σύγχρονο, φρέσκο, αληθινό. Βουτά στις νεανικές ανησυχίες του Μάικ, στην ανάγκη του να ζήσει. Ω ναι, να ζήσει.