της Μαριλένας Παππά
Το ξέρω, το κόστος είναι μεγάλο.
Η απόλυτη ελευθερία φέρει μέσα της θλίψη, απομόνωση. Αλλά είναι κι εκείνες οι μέρες που τα μάτια σου γεμίζουν με ηλιοβασιλέματα. Από ‘κείνα που μπορείς να δεις μόνο όταν απαλλάσσεσαι από περιττές αξίες, από σκουριασμένα ιδανικά και από τις φωνές που σου επιβάλλουν να γίνεις οτιδήποτε άλλο εκτός από ευτυχισμένος. Κι εκείνος είναι. Είναι ευτυχισμένος εδώ και πολύ καιρό. Κι αυτό γιατί η μουσική του Remi & the road είναι νότες που πετούν ελεύθερες στο Μοναστηράκι, στην Πλάκα, στην οδό Κυδαθηναίων.
Κι αυτή η πόλη δικαιωματικά τους ανήκει.
Πώς ξεκίνησες να τραγουδάς και μάλιστα αυτό το συγκεκριμένο είδος;
Όταν ξεκινάς πιτσιρικάς ν’ ασχολείσαι με τη μουσική κι όταν μπλέκεις με την αγγλόφωνη σκηνή, συνήθως ξεκινάς με rock-metal! Ως έφηβος είχα τη δική μου μπάντα, κάτι το οποίο μετά από λίγο καιρό δε μας πήγαινε κάπου, έτσι ο καθένας τράβηξε τον δικό του μουσικό δρόμο.
Πώς λεγόταν η μπάντα;
Psychic Stigma. Είχαμε βγάλει ένα άλμπουμ και πηγαίναμε για δεύτερο! Ήμασταν 3 πιτσιρίκια 19 χρονών, φίλοι από το σχολείο, παρέα. Μετά απ’ αυτό ο καθένας ψαχνόταν μουσικά σε άλλα μονοπάτια. Τότε άρχισα ν’ ανακαλύπτω την ακουστική μουσική και μετέπειτα την country και την folk. Κι έτσι άρχισα να μπαίνω στην σκηνή της αμερικάνικης folk.
Πώς ένας νέος δεν ασχολήθηκε με ένα είδος πιο εμπορικό;
Αν θες να βγάλεις λεφτά δε γίνεσαι μουσικός! Εγώ πιστεύω ότι στην αρχή που δημιουργούμε μπάντες metal, rock και η κατάσταση είναι υπόγειο-φίλοι-μπάντα είμαστε πολύ αυθεντικοί και αθώοι. Όταν μπαίνει το «μεροκάματο» εκεί χαλάνε όλα!
Ναι, αλλά κάπως πρέπει να ζήσεις…
Υπάρχει τρόπος! Κάνοντας καλά αυτό που κάνεις κι αγαπάς. Εγώ ζω παίζοντας μουσική στον δρόμο κάθε μέρα πολλά χρόνια τώρα. Τα live είναι extra. Εγώ βρήκα τον συγκεκριμένο μηχανισμό που με βόλευε, αλλά πιστεύω ότι γενικά τρόπος.
Πώς προέκυψε το όνομα Remi & the road; Γιατί όχι τ’ όνομά σου;
Δεν ξέρω, αν ξεκινούσα τώρα μπορεί να το έκανα με τ’ όνομά μου. Απλώς μου άρεσε σαν όνομα, ένα κοινό γαλλικό όνομα! Στη συνέχεια έβαλα και το “& the road” και ταίριαξε ακόμα περισσότερο με τη φιλοσοφία της μουσικής μου.
Από πολύ μικρός ήξερες ότι μεγαλώνοντας θα τραγουδάς;
Όχι, όχι καθόλου! Ξεκίνησα τη μουσική πολύ μεγάλος συγκριτικά με άλλους. Άρχισα στα 18-19 να τραγουδάω και να παίζω.
Είχα στο μυαλό μου ότι προέρχεσαι από μία μουσική οικογένεια που σε ενθάρρυνε από μικρό παιδί…
Βασικά ο αδελφός είναι κιθαρίστας κι έχουμε παίξει και πολλές φορές μαζί, αλλά όχι καμία σχέση! Οι γονείς συνήθως έχουν την τάση να σπρώχνουν τα παιδιά τους προς άλλες κατευθύνσεις, πιο σίγουρες…
Πόσα άλμπουμ έχεις κυκλοφορήσει;
Πέντε!
Πέντε;
Ναι, έχω κυκλοφορήσει περισσότερα απ’ όσα θα ήθελα!
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι είμαι πολύ βιαστικός και ότι έχω πάρα πολλή ενέργεια μέσα μου που έχω ανάγκη να εξωτερικεύσω. Δε γράφω ποτέ τραγούδια χωρίς λόγο, απλά ίσως κάποια θα έπρεπε να τα είχα γράψει λίγο πιο αργά, λίγο πιο προσεκτικά.
Τι προσδοκίες έχεις;
Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να έχω ένα μικρό αριθμό κόσμου, ας είναι 50 άτομα, να έρχονται στις συναυλίες, να είναι εκεί για ν’ ακούσουν μουσική, να γουστάρουν και να καταλαβαίνουν αυτό που γίνεται, να υπάρχει μια ωραία επικοινωνία. Δε με ενδιαφέρει αυτά τα 50 άτομα να γίνουν 500. Ωραία θα ήταν, δε λέω, αλλά δεν κάνει μεγάλη διαφορά. Έχω παίξει μπροστά από 3.000 άτομα και μπροστά από 50 και δεν μπορώ να σου πω ότι το ένα ήταν σίγουρα καλύτερο από το άλλο. Εννοείται ότι είναι ωραίο να έχεις κοινό, αλλά για ΄μένα έχει σημασία τι κοινό είναι αυτό. Σε συναυλίες που γίνονται σε μαγαζιά ο κόσμος έρχεται κοινωνικά, δεν έρχεται καλλιτεχνικά. Θα έρθει να σε στηρίξει το οποίο είναι ωραίο και το εκτιμούμε εννοείται, αλλά κάποιοι θα έρθουν για να βγουν έξω ή για πολλούς λόγους εκτός από το ν’ ακούσουν.
Αυτό όμως δεν περιορίζει τα δικά σου όνειρα;
Εννοείται. Παλεύω πάντα για το καλύτερο, δε θα σταματήσω να προσπαθώ. Απλά είναι λίγο απογοητευτικό το ταβάνι.
Όταν σε άκουσα την πρώτη φορά θεώρησα ότι είχα μπροστά μου ένα ταλέντο. Όχι εξαιτίας της τέλειας φωνής ή του τέλειου κομματιού, αλλά λόγω της αύρας που δημιούργησες εκείνη τη βραδιά…
Αυτό έχει να κάνει καθαρά με κάτι που για μένα έχει πολλή σημασία. Να νιώθεις ότι εκπληρώνεις τον σκοπό σου. Ότι σε σύγκριση με το σύμπαν είσαι εκεί που πρέπει να είσαι και κάνεις αυτό που πρέπει να κάνεις. Μοιρολατρικά, το ‘νιωθα πάντα με τη ζωή και είμαι μοιρολάτρης σε αυτά τα θέματα. Κάνω αυτό που νιώθω ότι είναι σκοπός μου σ’ αυτήν τη ζωή. Αν αλλάξει θ’ αλλάξω κι εγώ. Το κάλεσμά μου ήταν αυτό, το ακολούθησα. Μου φέρθηκε πολύ καλά, ζω απ’ αυτό. Το υπηρετώ. Υπάρχουν πολλοί λόγοι να αποτρέψεις την πορεία σου, αλλά όλοι οι λόγοι είναι αρνητικοί. Είναι η ανασφάλεια, ο φόβος. Πράγματα που δεν πρέπει να σ’ επηρεάζουν. Εγώ τη μουσική του δρόμου δεν την έκανα από ανάγκη, αλλά καθαρά από το κάλεσμα. Καθαρά επειδή γούσταρα. Όσα χρήματα κι αν αποκτούσα, εγώ θα συνέχιζα να παίζω στον δρόμο.
Έχεις παίξει στο εξωτερικό;
Ναι! Σε ευρωπαϊκά lives, μία πολύ ωραία εμπειρία. Και φέτος τον Αύγουστο, θα παίξω στην Πολωνία, σ’ ένα φεστιβάλ. Το χειμώνα έπαιξα στην Αυστρία, σε lives αλλά και στον δρόμο.
Ζεις μία πολύ ωραία ζωή, πολύ ελεύθερη.
Είναι ωραία ναι κι όντως είμαι πολύ τυχερός. Εγώ πλέον δεν το αντιλαμβάνομαι απόλυτα πια γιατί το έχω συνηθίσει. Μη σου πω κιόλας ότι όλοι θέλουμε αυτό που δεν έχουμε. Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που κουραζόμαστε με τα πάντα και αναζητάμε την αλλαγή. Εγώ αυτήν τη στιγμή νιώθω μία μετάβαση, ψάχνω να βρω το κάλεσμά μου.
Χρησιμοποίησες πολλές φορές τη λέξη «κάλεσμα». Τι είναι για σένα;
Είναι το μήνυμα που σου στέλνει το σύμπαν κι όλοι μας λαμβάνουμε τέτοια μηνύματα σε όλους τους τομείς της ζωή μας κι αν θέλουμε τ’ ακούμε. Εγώ πιστεύω ότι όσοι τ’ ακούμε μας πάνε πολύ καλά κι όσοι τ’ αγνοούμε κάνουμε κακό στους εαυτούς μας. Και το μαρτυράει το σώμα μας, η ψυχολογία μας, τα πάντα. Οι αποφάσεις που παίρνουμε ως αποφάσεις ασφάλειας και φόβου, συνήθως δεν μας πάνε καλά. Ούτε στις σχέσεις μας, ούτε στη δουλειά μας.
Εσένα δε σου λείπει το κομμάτι της ασφάλειας;
Δεν πιστεύω στην ασφάλεια. Πιστεύω ότι όλα είναι ρευστά, ιδιαίτερα στην εποχή μας. Η ασφάλεια είναι λίγο υπερεκτιμημένη ως έννοια και στις μέρες μας είναι μία ψευδαίσθηση. Δεν υφίσταται. Στην πραγματικότητα έχουμε όλοι ευθύνη να είμαστε όσο πιο αυτόνομοι μπορούμε. Μία καλή δουλειά κι ένα καλό σπίτι αύριο μπορεί να μην υπάρχουν.
Είσαι τραγουδιστής του δρόμου εφτά χρόνια. Εφτά χρόνια δύσκολα, εφτά χρόνια εύκολα;
Και δύσκολα και εύκολα. Μια χαρά είναι, δεν έχω παράπονο. Ξυπνάω το πρωί και κάνω αυτό που θέλω. Παίζω μουσική στον δρόμο, βγάζω τα λεφτά που χρειάζομαι σύμφωνα με τις ανάγκες μου και μετά έχω όλη την υπόλοιπη μέρα για να κάνω αυτά που ακριβώς θέλω. Είμαι ευτυχισμένος και είμαι εδώ και πολύ καιρό.
Αυτός ο τρόπος ζωής δε φέρει μέσα του μία απέραντη μοναξιά;
Εννοείται και δεν είναι και καθόλου εύκολος. Έχει πολλές διακυμάνσεις και βαθιά θλιψη. Μπορεί να περάσουν δέκα μέρες και να μην ανταλλάξεις κουβέντα, παρά μόνο για τα βασικά. Ειδικά αν ταξιδεύεις εκτός Ελλάδος. Βέβαια υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που βλέπεις την καλή πλευρά της ανθρωπότητας. Βλέπεις απίστευτα πράγματα στον δρόμο. Μ΄ έχουν ληστέψει, μ’ έχουν φιλοξενήσει, έχω κάνει οτοστόπ, έχω αλλάξει πορείες, έχω φτάσει σε άλλες χώρες απ’ αυτές τις οποίες σχεδίαζα, έχω γνωρίσει άτομα, έχω γνωρίσει μούσες, φίλους, έχω μείνει άστεγος, έχω βγάλει λεφτά από ‘κει που δεν το περίμενα, έχω δει άτομο να γεννάει μπροστά μου στον δρόμο. Όταν παίζεις στον δρόμο, όλα είναι πιθανά να συμβούν!
Θέλεις να μας μιλήσεις για τη συνεργασία σου με το So Far Athens;
Το So Far είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Είναι για μένα η καλύτερη πλατφόρμα που έχουμε αυτήν τη στιγμή στην Ελλάδα, γιατί συνδυάζει τον πιο ωραίο κόσμο, με την πιο ωραία ατμόσφαιρα και δίνει τη δυνατότητα στον μουσικό να έχει άμεση σχέση κι επικοινωνία με το κοινό. Είναι φανταστικό!
Περισσότερα για τον Remi & the road- www.remiband.com